எனக்குத் தெரியாத நான்!

பொதுவாகவே நம் அனைவரின் மனதிலும் நம்மைப்பற்றியே ஒரு பிம்பம் இருக்கும். பெரும்பாலும் இந்த பிம்பம் நம் நல்ல குணங்களை மட்டுமே கொண்டு உருவாக்கப்பட்டிருக்கும். இளங்கலை இறுதியாண்டுவரை எனக்குள் என்னைப்பற்றி இருந்த பிம்பமும் அப்படித்தான்.

அருள் ரொம்ப சாஃப்ட். ரொம்ப கேர் எடுத்துப்பான். கோவமே வராது. எல்லாருக்கும் ரொம்ப ஹெல்ப் பண்ணுவான்... இப்படி மற்றவர்கள் என்னைப் பற்றிச் சொல்லும் கருத்துக்களைக் கொண்டே உருவாக்கப்பட்ட அந்த பிம்பம், ஒரு நாள் சுக்கு நூறாக உடைந்து போனது! அன்றுவரை, நல்லதை மட்டும் தானே நேரில் சொல்வார்கள் என்பது உறைக்கவே இல்லை!

இளங்கலை இறுதியாண்டின் இறுதி நாட்கள். மாற்றி மாற்றி ஆட்டோகிராஃப் வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறோம். ஆளாளுக்கு பக்கம் பக்கமாக எழுதிக்கொள்வதால் பழைய டைரிகளை ஆட்டோகிராஃப் நோட்டாக உபயோகப்படுத்தினோம். என் டைரியைப் புரட்டினால் ஒரே புகழ் மழை. நீ அப்படி... இப்படி... உன்னைப்போல் ஒருவன் உண்டா என்றெல்லாம். இத்தனைக்கும் என் டைரியின் முதல் பக்கத்தில் 'என்னைப் பற்றிய குறைகளையும் குறிப்பிட்டு எழுதுங்கள். என்னைத் திருத்திக்கொள்ள வசதியாக இருக்கும்' என்றெல்லாம் அறிவிப்பு வேறு! 'யோசித்தாலும் உன்னிடம் குறைகள் ஏதும் காணமுடியவில்லை' என்று சிலர் எழுதியிருந்தார்கள். நான் எதிர்பார்த்ததும் அதுதானே!

ஆனால், மொத்தத்திற்கும் சேர்த்து எழிதினான் ஒருவன். என் நண்பன் அருணகிரி. எடுத்த எடுப்பிலேயே என்னைச் சுருட்டிப் போட்டுவிட்ட அந்த ஆட்டோகிராஃப் இப்படி ஆரம்பிக்கிறது...

அருள்,
நாம் பழகிய இந்த மூன்றாண்டுகளில் நினைவுகளைப் புரட்டிப் பார்த்து
மகிழும் அளவிற்கு நம் நட்பு உருவாகவில்லை என்பதே உண்மை!

ஒரு கணம் எனக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. மனதை கொஞ்சம் திடப்படுத்திக் கொண்டுதான் அடுத்த வரிகளைத் தொடர முடிந்தது.

உன்னுடன் நான் பேசும்போதெல்லாம் ஊசியில் நூல் கோர்ப்பது போலவே நிதானமாய் வார்த்தைகளை விடுவேன். ஏன் என்றால் எந்த வார்த்தையை எப்படி எடுத்துக் கொள்வாய் என்று எனக்கு இது வரை புரிந்ததில்லை. I year-ல் hostel-ல் 'அறைந்தது' இன்னும் என் நினைவுகளில். மேலும் இந்த வருடம் பொன்னுசாமி மூலம் வந்த கடித பிரச்சனை இவையெல்லாம் நான் விசாரிக்கப்படாமலேயே நீ தண்டித்த குற்றங்கள்.

இவையெல்லாம் உன்னிடம் இருந்து என்னை மனதளவில் மட்டுமல்ல நடைமுறையிலும் பிரித்து வைத்திருந்தது. எப்படிப் பழகினால் உன்னிடம் நட்பை பெறலாம் என்பதை விட எப்படி பழகினால் உன்னிடம் வெறுப்பை பெறாமல் இருப்பேன் என்றே இதுவரை நினைத்து பழகி வந்தேன்.

இவற்றில் எதையுமே என்னால் ஏற்க முடியவில்லை. நான் என்றைக்குமே விரும்பாத குணங்கள் இவை. ஆனால் இவை என் குணங்களாக ஒருவனால் நினைக்கப்பட்டிருக்கிறது! கடமைக்கா எனத் தெரியவில்லை. என்னைப்பற்றி கொஞ்சம் நல்ல விதமாகவும் சிலவற்றைச் சொல்லிவிட்டு, கடைசியில் இப்படி முடித்திருந்தான்.

என் சார்பாகவும் நம்மைச் சார்ந்த நண்பர்கள் சார்பாகவும் உன்னிடம் ஒரு வேண்டுகோள். நாக்கின் நீளம் வெறும் ஆறு இன்ச் தான். ஆனால் அது ஆறடி மனிதனையே கொன்றுவிடும். எனவே பேசும்முன் சற்று சிந்தித்துப் பேசு!

அப்புறம் இப்படி ஒரு கவிதை வேறு...

என் மீது நீ/ அன்பு செலுத்தாததைப்பற்றி/ எனக்கு கவலையில்லை/ அன்பு செலுத்துவதை/ ஓவியங்களில் இருந்தாவது/ கற்றுக் கொள்கிறாயே அது போதும் எனக்கு/ அந்த நல்ல நேசம்/ நகர்ந்து நகர்ந்து/ மனிதனிடத்திலும்/ மையம் கொள்ளட்டும்!

இந்த ஆட்டோகிராஃப் என்னை ரொம்பவும் பாதித்துவிட்டது. அதன் பின் ஆட்டோகிராஃப் எழுத இந்த டைரியை யாருக்குமே கொடுக்கவில்லை. 'அது தீந்துபோச்சு...' என்று சொல்லி புதுசு கொடுத்தேன். வெகுநாள் வரை யாரிடமும் அதைப் பகிர்ந்துகொள்ளவும் இல்லை. ஆனால் அடிக்கடி என்னை அழ்ந்த சிந்தனையில் ஆழ்த்திவிடும் அந்தப் பக்கங்கள். அந்த சிந்தனையின் தாக்கத்தில் விளைந்த பயன்கள் நிறைய.

உண்மையில் இந்த ஆட்டோகிராஃப்-க்கு அப்புறம் தான் என்னைப்பற்றிய உண்மைகளை என்னிடமே நேர்மையாகப் பகிர்ந்துகொள்ள ஆரம்பித்தேன். அதன் பின், என் பேச்சு, நடவடிக்கைகளில் இன்னும் கவனம் கூடிற்று. அடுத்தவர்களைப் பற்றி எந்த ஒரு முடிவு எடுக்கும் முன்னும் நிறைய யோசிக்கக் கற்றேன். அவனின் சூழல்கள் என்னை இப்படித் தவறாகப் புரிந்துகொள்ள வைத்துவிட்டன என்று இன்றுவரை நம்பினாலும், அவ்வப்போது என்னை சுய விசாரனை செய்துகொள்ள, இன்றுவரை அந்த ஆட்டோகிராஃப் நினைவூட்டிக் கொண்டே இருக்கிறது!