புதிய வாழ்க்கை :)

ஆயிற்று. கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம். பேச்சுலர் வாழ்க்கையை விட இந்தக் குடும்ப வாழ்க்கை நன்றாகத்தானிருக்கிறது. ஒருவேளை மாறின புதிதில் அப்படித் தோன்றுகிறதா எனத்தெரியவில்லை! அட கல்யாணமெல்லாம் ஆகலீங்க. உங்களுக்குச் சொல்லாமலா? அதுக்குள்ள கல்யாணம் ஆனவங்களுக்கெல்லாம் ஒரே சந்தோஷம் - மாட்டினாண்டா இன்னொருத்தன்னு! கல்யாணம் பண்ணி மனைவியுடன் வாழ்ந்தால்தான் குடும்ப வாழ்க்கையா? அம்மா மற்றும் தங்கைகளுடன் வாழ்ந்தாலும் அப்படித்தானே?!

மூன்று நண்பர்களாக சேர்ந்துதான் ஒரு flat எடுத்துத் தங்கியிருந்தோம். அதில் ஒருவனுக்குத் திருமணமாகிவிட, தனி வீடு பார்த்துக்கொண்டான். படிக்க ஒரு தங்கையும், வேலைக்காக ஒரு தங்கையுமாக சென்னை வர, நானும் தனியாய் ஒரு வீடு பார்த்துக்கொண்டேன். இன்னொருவன் வேறுவழியின்றி வேறு இடம் பார்த்துக்கொண்டான்.

பாலகுமாரனின் 'எதிர்ப்பக்கம்' குறுநாவல் தான் நினைவுக்கு வந்தது எனக்கு. மயிலாப்பூர் லஸ் பிள்ளையார் கோயில் பக்கத்தில் நான்கு நண்பர்கள் தங்கியிருப்பார்கள். நாளொரு கடலையும் பொழுதொரு சைட்டுமாக இனிதே சென்றுகொண்டிருக்கும் அவர்களின் பேச்சுலர் வாழ்க்கை, ஒருவனின் திருமணத்தில் முடியும். நண்பனின் மனைவியால்(அவள் பக்கம் நியாயம்தான் என்றாலும்) எழும் சில பிரச்சனைகளால் பிரிகிறார்கள். கதையின் ஒரு கேரக்டர், தங்களின் கடந்தகால வாழ்க்கையை நினைத்தபடி லஸ் சிக்னல் கடக்கையில், அவர்கள் தினமும் அமர்ந்து அரட்டையடிக்கும் மதில் சுவரில் புதிதாக நான்கு நண்பர்கள் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்ப்பதாக கதை முடியும். எங்களுக்கு அந்தக் கதையில் வருவது போன்ற பிரச்சனைகள் ஏதுமில்லாவிட்டாலும், எங்கள் பேச்சுலர் வாழ்க்கை முடிந்துபோனது அந்தக் கதையை நினைவுபடுத்தியது!

அம்மா, சென்னை 10 நாட்கள் ஊரில் பத்து நாட்களாக இருந்துகொள்வதாகச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். புது வீட்டிற்குப் பால் காய்ச்ச வந்த அம்மா போன வாரம் ஊருக்குப் போய்விட, இப்போது தங்கைகளின் சமையல். தற்சமயம் நான் ரொம்ப பிஸியாக இருப்பதால் எனது திறமையை இன்னும் காட்டவில்லை நான்! அம்மா சமையல் அளவுக்கு வராவிட்டாலும் தங்கைகள் ஏதோ சமாளிக்கிறார்கள். இதுவரை இருந்த மெஸ், ஹோட்டல் மற்றும் நாங்களே சமைத்த சாப்பாடுகளுக்கு இது 100% பெட்டர். ஆனாலும், ஒருமுறை எதிரில் இருப்பதை ரசம் என்று தெரியாமலே, 'இன்னிக்கு ரசம் வைக்கலயா..?' என்று கேட்டுவிட்டேன். 'எதிர்லதான இருக்கு...' என்று தங்கை கேட்டதுடனாவது நிறுத்தியிருக்கலாம். 'இது ரசமா..?! ரசம்னு எழுதிப்போடுங்கப்பா...' என்று வடிவேல் ஸ்டைலில் கலாய்க்கப்போய் நன்றாக வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டேன்!

என்னதான் விடுமுறைகளில் ஊருக்குச் சென்றாலும், தொடர்ச்சியான குடும்ப வாழ்க்கையில் நிறைய வித்தியாசமிருக்கிறது. +2 விற்கு அப்புறம் இப்போதான் மீண்டும் இந்த வாழ்க்கை. நண்பர்களுடன் இருந்தபோது வேலைகளை மாற்றி மாற்றி அடுத்தவர் தலையில் போடுவோம். 'போன டைம் தான நான் current bill கட்டினேன். இந்த மாசம் நீ போ...' என்றெல்லாம் சொல்லலாம். இப்போது அடுத்த optionனே இல்லை! கணக்கில்லாமல் இரண்டாவது ஆட்டம் சினிமா பார்க்கிறவன் நான். சனி ஞாயிறுகளில் பகலிலும்! இப்போது அப்படிப் போக முடியவில்லை. நேரத்திற்கு வீட்டுக்கு வரும்படி ஆகிறது. என் தோழி ஒருவர் எப்போது எனக்கு போன் செய்தாலும் நான் சினிமாவில் இருப்பதாய் சொல்வேன். 'கல்யாணம் ஆனாதான் நீ அடங்குவ போலிருக்கு...' என்பார். 'ஏன்?! அப்போ அவளையும் கூட்டிகிட்டு சினிமாக்குப் போவேன்... அவ்ளோதானே...' என்பேன். ஆனால் அதெல்லாம் முடியாது போலிருக்கு :( பார்ப்போம்.. அது வரப்போறவங்கள பொருத்தது!

கொஞ்சம் சுதந்திரம் போனமாதிரிதான் இருக்கு. ஆனாலும், 'வீட்டுச் சாப்பாடு' என்று ஒன்று இருக்கிறதே, அதற்காக எதையும் விட்டுக்கொடுக்கலாம் போலிருக்கிறது. பெரும்பாலான வேலைகளை வீட்டில் பார்த்துக்கொள்வதால் கொஞ்சம் சுகவாசி ஆகிவிட்டேன். அப்புறம் இந்த துணி துவைக்கிறது. முன்பும் மெஷினில்தான் துவைத்தோம் என்றாலும் அதை மெஷினில் போட்டு, எடுத்து உலர்த்தி, அயனிங் கொடுத்து, அதை வாங்கிவைத்து... இப்போது எனக்கு எந்த வேலையும் இல்லை! துவைக்க வேண்டிய துணியை எடுத்துப்போட வேண்டியதுதான் ஒரே வேலை. அதையும் இன்று காலையில், 'அந்த ஹேங்கர்ல இருக்கறதெல்லாம் துவைக்கறதுதான். எடுத்துக்க...' என்று சொல்லி எஸ்கேப் அகிவிட்டேன் :)

சத்தியராஜ் ஒரு படத்தில், 'இனிமே எப்ப வீட்டுக்கு போறது. அப்படியே ரோட்டில் படுத்துக்கப்பா' என்றதும் கவுண்டமனி மகா அலுப்புடன் சொல்வாரே... 'ஆமா.. இனிமே உக்காந்து, கால நீட்டி, படுத்து... அப்படியே என்ன தள்ளிவிடுப்பா படுத்துக்கறேன்..' என்று. அப்படி ஆகிவிட்டது கதை!

ம்.. இப்போதைக்கு நல்லாத்தான் இருக்கு. போகப்போகப் பார்ப்போம்.